Engels 
Spaans 
Frans 
Duits 
Noors Bokmål 
Pools 
Zweeds
Ik was gisteren uit lunchen met een vriend en merkte dat ik constant naar de jonge man achter de bar keek, denkend: “Ik weet zeker dat ik jou ken!” Hij kwam me echt bekend voor. Uiteindelijk spraken we en herinnerde hij me aan zijn naam en alles kwam weer terug.
Alle gezichten in die klas van tieners die ik enkele jaren eerder had lesgegeven. Hij vertelde me wat enkele van hen nu aan het doen waren en ik voelde golven van emoties terwijl ik me hen herinnerde als studenten en hem nu zo volwassen zag. Het waren zijn ogen die eerst mijn aandacht trokken.
Als leraar leer je heel snel mensen te lezen en er is vaak zoveel te zien in hun ogen – als je ervoor kiest om te kijken. Je kunt vreugde zien, je ziet dat ze staan te popelen om je iets te vertellen. Je ziet pijn, verdriet, vermoeidheid. Je ziet dat moment wanneer ze het “begrijpen,” aarzeling wanneer ze onzeker zijn maar het toch willen proberen, en dan is er de droefheid en soms wanhoop wanneer ze het helemaal niet begrijpen.
Je ziet de echte humor, wat ondeugendheid of iets dergelijks achter een glimlach schuilen. Je ziet absoluut wanneer ze ergens mee bezig zijn! Dan is er de “help me alstublieft” blik die zegt “maar laat niemand weten dat ik eigenlijk om hulp vraag!!” Er zijn de kinderen die de “valse aanwijzingen” begrijpen die je in de werken gooit en de kinderen die je humor begrijpen en je verbaal terugflingen terwijl sommige van de meer aandachtige kinderen denken “huh?” omdat ze het helemaal gemist hebben. Leuke tijden. Ik hield ervan.
Het is zo’n voorrecht om les te geven aan tieners en er is vaak een sterke band met studenten. Oh mijn god, er is zoveel non-verbale communicatie gaande met zoveel mensen de hele tijd dat je bij hen bent. Ik hield van lesgeven en genoot 99,9% van mijn tijd in de klas. Elke dag bad ik voor de kinderen die aan mijn zorg waren toevertrouwd, sommige dagen bad ik veel voor hen en hun families.
Het moeilijkste voor mij was niet in staat zijn om afscheid te nemen. De kinderen moeten gedacht hebben dat ik hen gewoon had verlaten. De ene dag was ik daar, en de volgende was ik weg en ik kreeg nooit de kans om terug te komen en iets te zeggen. Dat was zo verdrietig.
In mijn geval was het ziekte, maar de kinderen wisten dat niet. Het was trouwens deze tijd van het jaar – wat vreemd dat ik gisteren “X” ontmoette en alles weer terugkwam. Er was geen afsluiting. Na vele jaren was ik gewoon weg. Het was meer dan verdrietig.
Het gaat nu veel beter met me, meerdere jaren later, bijna helemaal terug naar normaal. Ik schreef op een gegeven moment een gedicht en mijn fysiotherapeut vroeg of ik het voor hem wilde uitprinten om het op zijn deur te hangen als waarschuwing voor anderen! Ik had geschreven over de tranen die op de grond vielen van de pijn terwijl hij werkte en hem vertelde dat het verkeerd was om te lachen om mijn pijn terwijl hij, met maniakale vreugde, de ene knoop na de andere werkte, week na week, lange tijd.
En waar komt God in dit alles? Soms vraag ik me af wat Hij van ons allemaal denkt. Welke kind ben ik? Welk kind ben jij? We zijn allemaal zo verschillend en Hij is altijd bij ons, niet alleen van 9 tot 5, maar 24/7, 365 dagen per jaar, dag en nacht, zonder pauze. Wat denkt Hij nu van de mensheid? Hoe kan Hij niet volledig wanhopen? Kunnen wij, jij en ik, een verschil maken?
Hij houdt van ons, weet je, elk van ons heeft de kans om om te keren en meer over Hem te ontdekken. Hij kent zelfs jouw naam! (Zie Jesaja 43:1) Op een bepaald moment in ons leven komen we tot een beslissing om voor Hem te kiezen of Hem af te wijzen. Maar hoe kunnen we kiezen uit onwetendheid? Als we God niet kennen of niet veel over Hem weten, moeten we het onszelf dan niet verplichten om het uit te vinden? En daarna kiezen om het of te accepteren of af te wijzen?
We kunnen allemaal zien wat er wereldwijd gebeurt. Het lijkt wel alsof er meer natuurrampen zijn, meer oorlogen, meer ontbering en geweld. Vraag je het je af of hoor je iemand vragen “waarom staat God dit toe?” Is het niet de mens die dit aan de mens doet? Het moet Gods hart breken om dit keer op keer door de geschiedenis van de mensheid te zien. Maar we weten ook dat er veel goede mensen zijn, mensen die geven om anderen, die helpen. Elk van ons maakt een verschil.
Elk van ons doet er toe. Is het genoeg om gewoon een goed persoon te zijn of vraagt God meer van ons? God kent jou. Ken jij Hem?
Engels Spaans Frans Duits Noors Bokmål Pools Zweeds
